Political Communication and Religion: Chance of Association Siyasal İletişim ve Din: Birlikteliğin İmkânı
Abstract
In spite of the influence of the religious thought on the political or social life, the studies that analyze the relation of religion with interpersonal, social and political communication in Turkey seem to be little if any. It is possible to relate this rarity to many reasons. Yet, the stance, which imprisons thought into specific areas, is also visible at academic environment. Both the unfounded allegations that state religion has nothing to do with communication and the forceful approach which estimates religion to be the core of all, do not correspond to the academic ethics.
Nevertheless, the literature review regarding the religion and communication seems to be more accessible at “non-Turkish” sources. Along with those who relate religious behaviour with violence and dogma, some other studies claim that religious feeling makes a communication to last in a more dignified way. Here it is possible to associate the tendency relating religion to violence, with the latest global “anti-religion” movements which mostly rooted at islamophobic perspective. Yet, using religion in political communication or handling it as a way of propaganda is more visible in Middle Eastern countries although rarely seen in Western ones as well.
In this regard, this study aims to (a) present a literature review of religious communication, (b) highlight the religious patterns of communication, (c) tell about the political background of religious discourse (d) illustrate the reasons of increasing usage of religious doctrines in political communication and campaigning in Muslim societies and its reflection in the socio-political mirror.
Dini öğretilerin siyasal ya da sosyal hayat üzerindeki belirgin etkisine rağmen, bu öğretilerin özellikle Türkiye’de, bireyler arası, toplumsal ve siyasal iletişim ile olan ilişkisine dair çalışmalar “yok” denecek kadar az görünmektedir. Bu yoksunluğu birçok sebebe bağlamak mümkündür. Ancak, güncel hayatta sıklıkla karşılaştığımız “düşünceyi belli alanlara hapsetme tavrı”yla akademik alanlarda da karşılaşabilmektedir. Bir yandan, “dinin söz konusu alana dair söyleyecek bir şeyin olmadığını” iddiaların net referanslara dayanmaması, diğer taraftan “dini” her konuda baskın gören yaklaşımın dikte edici tavrı, akademik etikle örtüşmemektedir.
Oysa iletişim ve din alanına yönelik yaptığımız taramalarda yabancı kaynaklara ulaşmak daha kolay görünmektedir. Dini davranış biçimini; şiddet ve dogmayla ilişkilendirenlerin yanında, onu; bireyler arasındaki ilişkinin daha saygın yürümesini sağlayan temel unsurlardan olduğunu belirtenler de mevcuttur. Aslında dini; şiddetsel tavırla ilintilendirme eğiliminin, özellikle islamafobi başta olmak üzere, global ölçekte yayılan din karşıtlığı ile ilişkilendirmek mümkündür. Ne var ki, Batılı toplumlarda daha az görülse de, özellikle siyasal alanda “dini iletişim”in ya da “bir siyasal propaganda aracı olarak dini motiflerin” kullanılmasına Ortadoğu ülkelerinde daha sık karşılaşılmaktadır.
Bu çerçevede, elinizdeki makale; (a) dini iletişime dair bir literatür sunmak, (b) iletişimin dinsel örüntülerini vurgulamak, (c) dini söylemin siyasal arka planını aktarmak ve (d) dini öğretilerin özellikle Müslüman toplumlardaki politik iletişim vazgeçilmez öğelerinden biri olarak kullanılmasının nedenlerini ve bunun sosyo-politik aynadaki yansımasını betimlemeyi amaçlamaktadır.
Keywords:
References
- Almond, G. A., & Verba, S. (1963). The Civic Culture, Political Attitudes and Democracy in Five Nations. Princeton: Princeton University Press.
- Azmayesh, S. M. (2015). New Researches on the Quran: Why and How Two Versions of Islam Entered the History of Mankind. London: Mehraby.
- Barbarosoğlu, F. K. (2002). İmaj ve Takva. İstanbul: Timaş.
- Batum, S. (2000). Siyasal Rejim Tartışmaları. İstanbul: TESEV.
- Bennett, W. L. (2016). News: The Politics of Illusion. Chicago: Chicago University Press.
- Bilgin, V. (2003). Popüler Kültür ve Din: Dindarlığın Değişen Yüzü. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 193-214.
- Blumler, J., & Gurevitch, M. (1995). The Crisis of Political Communication. London: Routledge.
- Bradley, D. G. (1963). A Guide to the world’s religions. New Jersey: Prentice-Hall.
- Brants, K., & Voltmer, K. (2011). Political Communication in Postmodern Democracy: Challenging the Primacy of Politics. London: Pelgrave.
- Can, B. (2006). Pursuading Voters and Polical Advertising in Turkey. L. L. Kaid, & H.-B. Christina içinde, The SAGE Handbook of Political Advertising (s. 387-398). London: Sage.
- Corbin, H. (1998). Alone with the Alone. Princeton: Princeton University Press.
- Dalton, R. J., McAllister, I., & Wattenberg, M. (2005). Political Parties and Their Publics. R. K. Luther, & F. Muller-Romel içinde, Political Parties in the New Europe (s. 19-42). Oxford: Oxford University Press.
- Fallon, S., Philip, B. R., & Timothy, P. (1987). Religion and Culture: Essays in Honor of Bernard Lonergan, S. J. New York: State Univeristy of New York.
- Geçer, E. (2013, Mart 26). Şov ve ticaret dünyası artık muhafazakarları dikkate alıyor. Kasım 13, 2016 tarihinde Dünya Bülteni: http://www.dunyabulteni.net/haber/253308/e-gecer-sov-ve-ticaret-dunyasi-artik-muhafazakarlari-dikkate-aliyor adresinden alındı
- Geçer, E. (2015). Medya ve Popüler Kültür: Diziler, Televizyon ve Toplum. İstanbul: Okur Kitaplığı.
- İşler, E. K. (2007). Demokrat Parti’nin Halkla İlişkikeri Üzerine Bir İnceleme. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 111-128.
- Lane, J.-E., Redissi, H., & Ṣaydāwī, R. (2009). Religion and Politics: Islam and Muslim Civilization. Surrey: Ashgate.
- Lilleker, D. G. (2006). Key Concepts in Political Communication. London: Sage.
- Maarek, P. J. (1995). Political Marketing and Communication. London: John Libbey.
- McNair, B. (1995). An Introduction to Politcal Communication. London: Routledge.
- Norris, P. (2004). Global Political Communication. F. Esser, & B. Pfetsch içinde, Comparing Political Communication (s. 115-150). Cambridge: Cambridge University Press.
- Oktay, M. (2002). Politikada Halkla İlşkiler. İstanbul: Derin.
- Özkan, A. (2004). Siyasal İletişim. İstanbul: TASAM.
- Perloff, R. M. (2014). The Dynamics of Political Communication: Media and Politics in a Digital Age. London: Routledge.
- Price, M. (2007). Religious Communication and Its Relation to the State: Comparative Perspectives. A. Sajo içinde, Censorial sensitivities: Free speech and religion in a fundamentalist world (s. 85-106). Netherlands: Eleven International Publishing.
- Rawnsley, G. D. (2005). Political Communication and Democracy. Hampshire: Palgrave Macmillan.
- Riaz, S. (2010). Effects of New Media Technologies on Political Communication. Journal of Political Studies, 1(2), 161-173.
- Scammel, M. (2007). Political Marketing. R. Negrine, & J. Stanyer içinde, The Political Communication Reader (s. 150-156). London: Routledge.
- Shah, D. (2007). Prophet Muhammad (PBUH) As A Teacher. Pakistan: Darussalm Publishers.
- Topbaş, O. (2006). Islam: Spirit and Form. Istanbul: Erkam.
- Topçu, N. (2013). İslam ve İnsan/Mevlana ve Tasavvuf. İstanbul: Dergâh.
- Uslu, Z. K. (1996). Siyasal Iletişim ve 24 Aralik 1995 Genel Seçimleri. Yeni Türkiye, 1(11), 785-803.
- Üztuğ, F. (1999). Siyasal Marka Seçim Kampanyaları ve Aday İmajı. İstanbul: MediaCat.
- Weisband, E., & Courtney I P Thomas. (2016). Political Culture and the Making of Modern Nation-States. New York: Routledge.